Dil ve Konuşma Güçlüğü Olan Çocuklar

Konuşmanın akışında, ritminde, tizliğinde, vurgularında, ses birimlerinin çıkarılışında, artikülasyonunda, anlamında bozukluğu bulunan bireydir.

Dil ve konuşma güçlüğü; bireyler arası sözel iletişimde herhangi bir nedenle ve herhangi bir boyutta ortaya çıkan aksaklık ve düzensizliktir.

Nasıl Fark Edilir?

• Sesleri atlarlar ya da düşürürler. Örneğin; “kapı” yerine “apı”
• Kelimenin yanına aynı sesi ya da farklı bir sesi ekleyip çıkarabilirler. Örneğin; “saat” yerine “sahat”
• Kelime içindeki bir sesi farklı bir ses ekleyerek çıkartarak söyleyebilirler. Örneğin; “araba” yerine “ayaba”
• Sesleri uzatabilirler. Örneği; “a-a-a-amca”
• Kelime ve heceleri tekrar edebilirler. Örneğin; “o-ol-maz”
• Konuşurken istenmeyen jest ve mimikleri kullanabilirler.
• Kelimeleri değişik şekilde vurgulayabilirler.
• Konuşmaları kısıtlı ve sözcük dağarcıkları sınırlı olabilir.
• İsteklerini ve duygularını nesnelere vurarak, çarparak gösterebilirler.
• Konuşma sesi gür ya da zayıf çıkabilir.
• Ses tonları farklı olabilir.
• İsteklerini anlatmak yerine jest, mimik ya da başka türlü işaretleri kullanabilirler.
• Konuşma sesi tiz ya da pes çıkabilir.

Öğretmenlere Öneriler:

• Hatalı çıkan sesleri hemen düzeltmek, uyarmak ve suçlamaktan kaçınılmalıdır.
• Hatalı sesleri doğru telaffuz ederek örnek olunmalıdır.
• Öğrenci mutlaka dinlenmeli, dinlendiği hissettirilmelidir.
• Doğru model olunmalıdır.
• Doğal ve hecelemeden konuşulmalıdır.
• Öğrencinin konuşmaları taklit edilmemelidir.
• Öğrencinin konuşmak için gösterdiği çaba ödüllendirilmelidir.
• Öğrencinin çıkardığı hatalı sesler duymazlıktan gelinmelidir.
• Ona sorulan soruları başkasının cevaplamasına izin verilmemelidir.
• Aile ziyaretleri yapılıp, aile ile iş birliği yapılmalıdır.

Anne Babaya Öneriler:

• Anlaşılabilir telaffuz ile konuşulmalıdır.
• Çocuk doğru konuşmadığı zaman ısrarcı olunmamalıdır. Yanıt alınmadığı zaman yorumsuz kalınmalıdır.
• Sabır ve ilgi ile dinlenilmelidir.
• İyi bir model olmak için açık, yavaş, anlaşılabilir konuşulmalıdır.
• Konuşurken beden dilini ifade eden mimikler kullanılmalıdır.
• Oyun oynayarak konuşmaya uygun ortamlar yaratılmalıdır.
• Çocuğun duyabileceği ortamlarda konuşma bozukluğu hakkında bir başkası ile konuşulmamalıdır.
• Dil altı bağı olan çocuklar doktora götürülerek tedavileri yaptırılmalıdır.
• Küçük yaşlardan itibaren resimli kitaplarla çocuk konuşturulmaya teşvik edilmelidir.
• Anlatırken konuşması kesilmemeli, hatası düzeltilmemeli ve hevesi kırılmamalıdır.
• Çocuk konuşması hakkında eleştirilmemelidir.
• Hatalı konuştuğu zaman konuşmanın düzeltilmesi istenilmemelidir.
• Çocuktan her zaman mükemmel olması beklenmemelidir.
• Erkek çocuklar kız çocuklarından daha geç konuşmaktadır. Erkek çocuklar 3 yaşına kadar konuşmadılarsa bir uzmana başvurulmalıdır.
• Küçük yaştaki çocuklara mümkün olduğunca televizyon izletilmemelidir.
• Bebeksi konuşmalar pekiştirilmemelidir.
• Konuşurken onun yerine cümle tamamlanmamalı ya da konuşması kesilmemelidir.
• Konuşmasına ilişkin yaşanılan kaygı çocuğa yansıtılmamalıdır.
• Evde farklı şive ve lehçelerle konuşulmamalıdır.